maandag 31 oktober 2011

Varkens uit de intensieve varkenshouderij

Een tijd geleden werd ik gebeld door dierentolk Gerrie Huijts met de vraag of ik wel eens met varkens had gepraat. Meteen kwam een mooie herinnering bij me op: twee varkens die speels en nieuwsgierig waren, volop genoten van de grote ruimte die ze buiten hadden en waar ze wel meer varkens bij wilden hebben om nog meer plezier mee te kunnen maken. Deze twee varkens vertelden dat ze het woonhuis wel in wilden. Ze wilden wel eens zien wat daar allemaal te beleven was. Hun nieuwsgierigheid en vrolijkheid kende geen grenzen.
Maar Gerrie bedoelde andere varkens: varkens uit de intensieve veehouderij.
Haar was gevraagd of ze wilde tolken in verband met een groot artikel voor een blad. Ze legde het de varkens voor en die vertelden dat ze mij er ook bij wilden hebben. Een paar dagen voor we naar het bedrijf zouden gaan, bleek het interview voor het artikel naar een later stadium verplaatst. Zodoende was ik de enige tolk die samen met Stef Freriks naar het bedrijf ging.

Bij de koffie in de keuken had ik een paar vraagjes. Een van de vragen was wat de varkens de hele dag deden. Het verbaasde me dat het antwoord ‘niets’ was. Een andere vraag was hoeveel varkens in één hok zaten. Dat zou ik wel zien als we daar waren.
De boer had voornamelijk één vraag: Waarom waren er ‘oorbijters’ en wat kon daaraan gedaan worden. Hij wilde het liefst meteen naar die varkens, maar het leek mij beter om eerst naar de oudste varkens te gaan.
We kwamen in een ruimte waar veel drachtige varkens binnen hekken stonden. Het was verdeeld in twee groepen en door de manier van hekken plaatsen, waren er gangetjes en paadjes. Ik ging, in overall en met laarzen van de boerderij, voor het hek zitten en meteen kwamen er grote snuffelende snuiten naar me toe. Het eerste dat ik hoorde was dat ze frisse lucht wilden. Ik wist niet zeker of dat hun wens was of de mijne, maar al gauw begreep ik dat zij graag naar buiten zouden willen. Ze weten dat het niet kan, maar er was een groot verlangen om de muur door te breken en de frisse lucht in te gaan. Het volgende was dat er verdeeldheid was onder de varkens. Ze wilden meer ruimte en er was niks te beleven. Doordat ze zo dicht op elkaar zaten, dag en nacht, was er spanning en stress. Iedere keer als er ergens onenigheid te horen was, voelde ik dat in mijn lijf. Dat soort gevoelens zijn niet van mij, maar van de varkens. Het zette zich vast in mijn lichaam. Dus ook in hun lichaam.

Er waren vier voerstations waar de varkens gedoseerd voedsel uit kunnen halen dankzij een computer. Ik begreep van de varkens dat je moet zorgen dat je erbij bent. Er is duidelijk een rangorde. Ik voelde een haat en nijd onderling die ik niet kon rijmen bij het wezen van varkens. ‘Het is niet rustig,’ zeiden ze.
‘Wat zouden jullie willen?’ vroeg ik. Ze wilden naar buiten. Ruiken, al hun zintuigen gebruiken, in de grond wroeten en door modder rollen.
De vrouw van de boer zat naast me gehurkt. Zij staat niet achter deze manier van varkens houden en uit zelfbescherming komt zij nooit in de stallen. Voor deze gelegenheid was ze wel meegegaan. Zij kan ook met dieren communiceren en ze hoorde dat de varkens aandacht wilden. Ik hoorde dat de aandacht onderling strijd oplevert en vroeg wat de varkens van deze vrouw wilden. Ze lieten me zien dat ze haar als een groep zouden ontvangen als ze er zou zijn en haar warmte, aandacht en energie zouden weldadig voor hen zijn. Deze dieren wilden heel graag gezien en gewaardeerd worden! Als tegenprestatie zouden ze haar hun dankbaarheid tonen. En zulke dankbaarheid is niet zomaar dankbaarheid, maar intense dankbaarheid.
Ondertussen had ik mijn zakdoek nodig vanwege de intense gevoelens die de varkens doorgaven en de vrouw keek me aan met een blik: ‘Begrijp je nu waarom ik hier nooit kom?’

Daarna gingen we naar de kraamkamer. In hokken lagen moedervarkens onder een booghek. Ze konden staan, liggen en iets naar voren lopen om bij het eten te kunnen. De moedervarkens lagen er over het algemeen rustig bij. De jonge biggen schoten alle kanten op bij bewegingen of geluid.
De eerste indruk was dat deze varkens tevreden waren in hun moederschap. Ze zagen het als hun taak om de jongen te voeden en groot te brengen en dat wilden ze ook doen. Pas later begreep ik dat de eerste groep zeugen niet zo’n duidelijke taak had waarmee ze bezig konden zijn.
Bij deze varkens werden een aantal vragen gesteld. Waarom was de varkenspest juist in dit gebied ontstaan? Ik kreeg door dat het een waarschuwingssignaal was dat niet was opgepikt. Het aantal varkens in deze regio groeit maar door.
Op de vraag of alle inentingen nodig zijn die een varken per cyclus krijgt, zag ik dat dit een monocultuur is. Heel onnatuurlijk en volgens de varkens kan het in deze cultuur niet zonder inentingen.
Wat vonden de biggen van hun castratie? Hun vruchtbaarheid zouden ze niet nodig hebben, begreep ik van ze, dus met castratie hadden ze niet zo’n probleem. Maar dat de staartjes werden afgeknipt was wel erg. Ik kwam er niet goed achter waarom een staart zo belangrijk is. Ja, je knipt ook geen arm af bij mensen. De vrouw van de boer maakte gebaren van haar buik naar haar hart, waarmee ze aan wilde geven dat ze voelde dat een heel stuk van hun wezen inkromp door deze verminking. Dat gevoel van geen varken kunnen zijn zoals varken bedoeld is, had ik door alle dingen heen ook gevoeld.
Toen werd me gevraagd de varkens voor te leggen hoe ze de toekomst van de varkenshouderij zagen en ik hoorde dat het ‘out of time’ zal worden. In een nieuwe, bewuste wereld is deze vorm van varkens houden, deze monocultuur, helemaal niet aan de orde.

Als laatste gingen we naar ‘de oorbijters’. Een aantal groepen grotere biggen zaten in hokken naast elkaar. De varkens renden bij onze binnenkomst massaal in één hoek. Hun nieuwsgierigheid won echter al gauw van hun wegkruipen. Binnen een minuut stond de eerste aan mijn hand te snuffelen en volgden er meer.
Ik kreeg meteen verveling en destructief gedrag door. Het deed me erg denken aan een schoolklas waar kinderen met z’n allen tegen één gaan. Die ene, in dit geval een of meer varkens, kan nergens heen. Ze kunnen zich niet ergens verstoppen of even uit de situatie weg gaan. Er is geen verweer mogelijk en geen afleiding voor de ‘pestkoppen’.
Hier zag ik dat het een zegen is dat de staarten er al vroeg afgeknipt worden. Want in deze groepen, met zo’n lage varkensmoraal, zouden de staarten er afgebeten worden. Het zou naast de oren het enige hangende zijn dat je lekker kunt vastpakken.
Het schijnt dat deze gehavende varkens niet veel opbrengen vanwege het grote aanbod aan varkens. Dus ze gaan allemaal vervroegd naar de slacht en leveren de boer niks op. Een economische strop. De boer en Stef vertelden dat de meeste boeren niet eens meer quitte draaien, alleen maar verlies. Een muurvaste situatie, waarin iedereen in een wurggreep zit. Zowel de mensen als de varkens.
Wat deze varkens misten, was een groter varken, een voorbeeld. Ik legde de boer uit dat het net zo is als een nest kittens: die leren de eerste weken ook veel van hun moeders. Deze varkens moeten dat allemaal ontberen en kunnen dus nooit opgroeien tot evenwichtige varkens. Eigenlijk zou je kunnen spreken van psychische verminking.
Ik had geen enkel ‘onderhandelingspunt’ naar deze dieren waarmee ik ze zou kunnen verleiden te stoppen met het bijten in elkaars oren. Als er niks aan de leefsituatie verandert, kan ik ze niet vragen hun gedrag te veranderen. De verveling en het misdragen blijft.

Persoonlijke toevoeging:
Ik heb neutraal en onbevangen contact met de varkens gehad en hun boodschap kunnen ontvangen.
Het is duidelijk dat deze vorm van varkens houden niet hun welzijn bevordert.
Wat deze varkens vragen, is warmte en aandacht. Ze willen gezien worden.
Vandaar mijn vraag of jullie (in meditaties of gebed) regelmatig aan deze varkens willen denken en ze aandacht, licht en energie willen sturen.
Daaraan verbonden zitten natuurlijk de boeren en hun gezinnen, die het ook heel zwaar hebben.
We hebben er met elkaar een onevenwichtige wereld van gemaakt. Ik ben ervan overtuigd dat energetische aandacht een positief effect heeft.
Zie het maar als een (energetisch) kaartje sturen naar gevangenen. Het lijkt klein, maar het effect kan groots uitpakken.

1 opmerking: